Nüfus ve Yerleşme

- Türkiye’de ilk nüfus sayımı Cumhuriyet döneminde 1927 yılında yapılmıştır.
- 1935 yılından itibaren her 5 yılda sayım yapılması dönemi açılıştır.
- 1990’dan sonra her 10 yılda yapılmaya başlanmıştır.
- 1997 yılında yapılan sayımın amacı seçmen dağılımı ve sayısını güncelleştirmek.

Aritmetik Nüfus Yoğunluğu
- Bir yerin toplam nüfusunun, o yerin yüzölçümüne bölünerek elde edilir.
- İstanbul, Kocaeli, İzmir gibi illerde yoğunluk 200 kişinin üzerinde iken Sivas, Ağrı, Artvin, Hakkari, Şırnak, Gümüşhane, Kastamonu gibi illerde 50 kişinin altındadır.
- Yoğunluk en fazla Marmara, en Doğu Anadolu bölgesindedir.

Tarımsal Nüfus Yoğunluğu
- Tarım nüfusunun, tarım topraklarına bölünmesiyle elde edilir.
- Tarımsal nüfus yoğunluğu yer şekillerinin engebeli tarım arazisinin az olduğu dağlık bölgelerde yüksek, düzlüklerin geniş yer kapladığı bölgelerde düşüktür. Doğu Anadolu ve Doğu Karadeniz bölgelerinde yoğunluk daha fazla, İç Anadolu ve Güney Doğu Anadolu bölgelerinde düşüktür.

Fizyolojik Nüfus Yoğunluğu
- Toplam nüfusun, tarım alanları yüzölçümlerine bölünmesiyle elde edilir.
- Fizyolojik yoğunluk İç Anadolu ve Güney Doğu Anadolu bölgelerinde düşüktür.

En çok göç alan yerler:
- Sanayisi gelişmiş olmasında dolayı; Marmara bölgesinde Çatalca – Kocaeli, Bursa, Kıyı Ege, Batı Karadeniz, Adana, Mersin, G. Antep, Eskişehir, Ankara, Denizli vb.
- Hem sanayi hem de tarımdan dolayı; Adana, Bursa, Kıyı Ege, Konya, Ş. Urfa, Hatay vb.

En çok göç veren yerler:
- Sanayisinin gelişmemiş ve tarım arazilerinin yetersizliğinden dolayı;
- Doğu Anadolu: Tunceli, Muş, Bitlis, Iğdır, Hakkari.
- İç Anadolu’nun doğusu: Sivas yöresi.
- Karadeniz bölgesi: Doğu Karadeniz ve dağlık iç bölgeler.
- Diğer dağlık bölgeler.